Bilim adamları ve araştırmacılar tarafından inorganik ve biyolojik materyallerin atomik ve moleküler yapılarını incelemek için kullanılan, dünya çapında dağılmış parçacık hızlandırıcıları vardır. Tipik parçacık hızlandırıcı devasa bir cihazdır. Stanford Üniversitesi’nin sahip olduğu hızlandırıcı yaklaşık 2 mil uzunluğundadır ve elektronları neredeyse ışık hızına hızlandırabilir.
Geleneksel parçacık hızlandırıcıları ile ilgili sorun, dünyadaki hızlandırıcı sayısını sınırlayan boyutlarıdır. Stanford ve SLAC bilim adamları ilk kez elektronları hızlandırabilen bir silikon çip yarattılar. Yakalama, silikon çipin elektronları sadece tam boyutlu bir hızlandırıcının yapabileceği hızın bir kısmına hızlandırabilmesidir.
Silikon çip, saçın genişliğinden daha az bir alana, genellikle mikrodalgalar için birçok ayak gerektiren enerji takviyesi sağlamak için bir kızılötesi lazer kullanır. Ekip, silikondan nano ölçekli bir kanal oluşturdu ve daha sonra bir vakumda kapattı ve boşluktan elektronlar gönderdi. Kızılötesi ışık atımları, elektronları hızlandırmak için kanal duvarları tarafından iletildi.
Çip üzerindeki hızlandırıcı şimdilik bir prototip, ancak arkasındaki ekip, tasarım, fabrikasyonun, kimya, malzeme bilimi ve biyolojik keşifte en son deneyleri gerçekleştirecek kadar hızlandırılmış parçacık ışınları sağlamak için ölçeklendirilebileceğini düşünüyor. Bu testler büyük bir hızlandırıcıya ihtiyaç duymaz.
Ekip, en büyük hızlandırıcıların dünyada en az teleskop gibi olduğunu ve bilim adamlarının bunları kullanmak için onlara seyahat etmeleri gerektiğini söylüyor. Ekip, aracı daha erişilebilir hale getirmek için aracı simge durumuna küçültmek istiyor. Buluş ayrıca yeni kanser radyasyon terapilerine yol açabilir.